Sarah: ‘Ik vind het nog steeds spannend om Nederlands te spreken’
De Turkse Sarah (24) verhuisde twee jaar geleden naar haar moeder en zusje in Hoorn, nadat ze in Istanbul was afgestudeerd als anesthesist. Met hulp van project ‘Migrantenvrouwen leren door’ van het Juniusfonds probeert ze in Nederland een nieuwe toekomst op te bouwen. ‘Ik had niet verwacht dat het zo moeilijk zou zijn.’
Terwijl zus Lara (9) met een mobieltje op de bank hangt, serveert moeder Birgül (48) koffie en zelfgemaakte cake in Sarah’s benedenwoning in Bovenkarspel. Op tafel liggen studieboeken, schriften en een laptop: Sarah’s studeerplek.
Turkije
Sarah is geboren en opgegroeid in Istanbul. Toen ze vijf was, gingen haar ouders scheiden. Ze kon zich geen leven voorstellen zonder haar moeder, maar toen die op haar twaalfde hertrouwde en naar Nederland verhuisde, mocht ze van haar vader niet mee. Tot haar 22ste woonde ze bij zijn ouders, waar ze dol op was. Op haar pols zit een tatoeage met 1953, hun beider geboortejaar.
Nederland
Eenmaal afgestudeerd als anesthesist, besluit ze naar Nederland te verhuizen. ‘Als vrouw kun je in Turkije niet veilig alleen over straat, het leven is er onbetaalbaar geworden, maar vooral miste ik mijn moeder en mijn zusje heel erg’, zegt ze. Ze woont een jaartje bij haar moeder, stiefvader en halfzusje in Hoorn voordat ze naar een eigen woning in Bovenkarspel gaat. ‘Als ik wandel, zie ik egeltjes en hoor ik vogels fluiten. Dat is goed voor mijn ziel. Maar ik voel me ook vaak eenzaam. Je kunt hier uren uit het raam kijken zonder dat er iets beweegt en na zes uur is er niemand meer op straat. Ik mis mijn vriendinnen en mijn verloofde in Turkije.’
Project
Twee dagdelen per week heeft ze online Nederlandse les en een dagdeel gaat ze voor les naar Hoorn. ‘De docenten Nederlands van taalschool EdINOVA zijn heel goed en wij hebben het gezellig met elkaar’, zegt ze enthousiast. Sarah schat dat ze 32 uur per week met de lessen en huiswerk bezig is. In Turkije was ze al met Nederlands begonnen. ‘Ik keek tekenfilms, las kinderboeken en studeerde Nederlands via een website voor nieuwkomers.’ Birgül aait haar dochter over de rug: ‘ik ben heel trots op mijn dochter’, zegt ze.
Sarah probeert zoveel mogelijk Nederlands te praten. Met haar zusje, met haar cursusgenoten en op haar werk: Sarah smeert broodjes bij een fastfoodrestaurant in Amsterdam.
Loslaten droombaan
‘Onze loopbaancoach Priscilla van Startwijzer heeft me
geholpen om mijn diploma anesthesie te waarderen en ze helpt me bij
sollicitaties’, vertelt ze. ‘Ik weet dat sommige Nederlanders vooroordelen
hebben over Turken. Daarom wilde ik het liefst in een groot ziekenhuis werken,
met veel verschillende nationaliteiten.’ Tot haar teleurstelling hoorde ze
pasgeleden dat ze niet is aangenomen voor een leer-werktraject bij Amsterdam UMC.
‘Ik ben er maanden mee bezig geweest: mailen, afwachten, examens, en ik heb een
paar keer meegelopen. Ze hebben me niet aangenomen omdat ik niet enthousiast
genoeg overkwam in het sollicitatiegesprek. Ik ben wél enthousiast maar ik was
heel gespannen en snapte misschien niet alle vragen. Ik ben verdrietig en baal
er enorm van.’
Na overleg met Priscilla besloot ze om haar droombaan anesthesist los te laten.
Ze solliciteerde bij een verpleeghuis in Enkhuizen en werd aangenomen voor een
leer-werktraject Verzorgende Individuele Gezondheidszorg. ‘Ik moet even
omschakelen maar ik blijf in de zorg werken. En via deze baan wil ik
doorgroeien naar een baan als verpleegkundige.’
Vriendinnen
‘Ik verdien mijn eigen geld, heb een woning en woon vlak bij mijn moeder en mijn zusje. Maar ik wil nog beter Nederlands leren en ik voel me nog steeds vaak alleen.’ De vrouwen uit haar groep vangen dat gemis deels op. ‘Soms eten we samen of we vieren Sinterklaas of Iraans Nieuwjaar. Ik ben heel blij dat ik door ‘Migrantenvrouwen leren door’ een baan en nieuwe vriendinnen heb gekregen.’
