Door de oorlog in Syrië belandde Abir (43) eind 2015 met haar gezin in het West-Friese Hoogwoud. Het inburgeringsexamen heeft ze al jaren achter zich als ze in oktober 2023 start met het project ‘Migrantenvrouwen leren door’ van het Juniusfonds. ‘Ik wilde nóg beter Nederlands leren want onze toekomst ligt hier.’
‘Nergens ruikt de jasmijn zo lekker als in Daraa, mijn stad in het zuiden van Syrië’, zegt Abir. ‘Mijn ouders hadden die planten ook op hun balkon. Daraa staat ook bekend om het grote aantal mensen dat gestudeerd heeft. In elke straat woont minstens één arts, advocaat of ingenieur en behalve enkele heel oude mensen zijn er geen analfabeten.’ Abir was er docent Engels, haar man ondernemer.
Vlucht
‘Ook de opstand begon in Daraa’, vervolgt ze. ‘Er reden tanks door de straten en er werd geschoten bij demonstraties. Voor de toekomst van onze kinderen kwamen we naar Europa.’ Eind 2014 ondernam haar man de gevaarlijke tocht, een jaar later voegde Abir zich bij hem in Hoogwoud, samen met hun kinderen Muna (14) en Salim (12).
Ze vertelt haar verhaal in haar hoekje van de bank, de plek waar ze studeert, een speciaal kussentje tegen de pijn in haar rug. Aan de muur hangt een prent van een vers uit de Koran. ‘Wij waren het tweede Syrische gezin in Hoogwoud, een dorp. Ik was zwanger van onze jongste zoon Mohammed (7) en depressief.’
Besluit
De verplichte lessen Nederlands die ze voor de inburgering volgde, gingen dan ook moeizaam, herinnert ze zich. ‘De eerste anderhalf jaar sprak ik eigenlijk alleen Engels. Maar toen ik de kinderen hier zag opgroeien en integreren, besloot ik mezelf niet meer te zien als een gast die weer terug zou gaan. De toekomst zouden we hier verder opbouwen dus ik wilde goed Nederlands leren en een netwerk opbouwen. Vanaf dat moment ging het snel: in een schriftje schreef ik alle woorden op die ik niet kende, bijvoorbeeld als ik tv keek.’
Project
Project ‘Migrantenvrouwen leren door’ ziet ze als een kans om haar Nederlands op een nóg hoger niveau te krijgen. In oktober 2023 start haar groep met elf vrouwen. Twee keer in de week is er online les en een keer per week is er fysiek les in Hoorn. Dat laatste vindt Abir het fijnst, omdat ze dan haar klasgenoten ziet. ‘De docenten Nederlands van taalschool EdINOVA zijn erg goed. We hebben wel veel huiswerk, naast de lessen studeer ik minstens drie uur per dag. Ik word er soms gestrest van want ik wil alles heel goed doen.’
Het contact met de andere deelnemers is belangrijk voor Abir. ‘Ik kende niemand, nu zijn het mijn beste vriendinnen. Wij zijn een gelukkige klas.’
Werk
Hoewel Abir inmiddels is gewend aan de stilte van Hoogwoud zou ze het liefst naar Hoorn verhuizen. ‘In een stad is het makkelijker om werk te vinden.’ De loopbaancoach van Startwijzer, ook onderdeel van het project, ondersteunt haar in het zoeken naar een betaalde baan. ‘Ik zou graag klassenassistente willen worden’, zegt Abir. ‘Dat past bij mijn ervaring als docent Engels in Syrië. Op de school van mijn kinderen heb ik ook jaren als vrijwilliger geholpen met voorlezen. Ik wilde in contact blijven met het onderwijs, de sfeer van school proeven.’ De opleiding klassenassistente duurt twee jaar, ze moet het zelf betalen en moet daarvoor eerst het NT-2 staatsexamen halen. ‘Het onderdeel spreken heb ik al gehaald, in de zomervakantie wil ik ook de onderdelen luisteren, schrijven en lezen halen.’ Als klassenassistente niet lukt, gaat ze voor een baan als maatschappelijk werker, vertaler of een administratieve baan. ‘In het begin van het project zag ik een betaalde baan nog niet echt voor me, door de pijn in mijn rug. Maar door ook door de coaching van Startwijzer ben ik nu heel gemotiveerd voor een parttimebaan. Daar word ik gelukkig van en het is ook beter voor de kinderen.’
Thuis
Een paar keer per week videobelt ze met haar moeder. ‘De situatie daar is moeilijk, er is geen elektriciteit, er is gebrek aan alles. Het heimwee naar Syrië blijft maar ik voel me nu een Nederlander, een Syrische Nederlander.’ Vorig jaar was ze met haar gezin op vakantie in Jordanië. ‘Weer terug in Nederland realiseerde ik me: nu ben ik hier echt thuis.’
